bidden met kinderen - gastblog!

vandaag een gastpost!
van dominee matthijs schuurman, predikant van de hervormde gemeente in oldebroek

hij schreef het voor het blad HW Confessioneel 
en plaatste het eerder op zijn eigen weblog

ik vind het erg mooi
en hoop dat jullie er ook wat aan hebben!

Bidden met kinderen

‘Here, dank U voor de roze bloemetjes, voor de prinsessen, voor eten van de prinsessen en het kasteel van de prinsessen, om Jezus’ wil, amen.’ Zo bidt onze jongste dochter van 3 geregeld na de maaltijd. Onze zoon van 5 dankt geregeld na het eten: ‘Dank u voor het eten en voor de brandweer en de ambulances dat zij niet in brand vliegen, om Jezus’ wil, amen.’ Het geeft soms een ongemakkelijk gevoel. Maar het laat ook weer mooi zien wat bidden is: alles waar je aan denkt, alles wat je bezig houdt bij God brengen.

Vast ritueel
Bidden is voor kinderen belangrijk. Zeker als het voor hen een vast ritueel is. Ik hoor wel eens dat kinderen van hun (oppas)opa en (oppas)oma leren bidden. De eigen vader en moeder leren hen niet meer bidden. Terwijl deze ouders het wel in hun opvoeding hebben meegekregen. Komen zij bij opa en oma waar bidden voor het eten een vast ritueel is, dan nemen de kleinkinderen dat over en willen zij ook thuis voor het eten bidden.
Bidden verdwijnt vaak niet helemaal uit de opvoeding. Ook al gaan ouders niet meer naar de kerk en hebben ze overdag geen moment waarop er als gezin gebeden wordt, ’s avonds voor het slapen gaan wordt er vaak wel gebeden. Dit ritueel van het avondgebed is voor zowel kinderen als voor ouders een belangrijk moment. Dit gebed biedt de gelegenheid om terug te kijken op de afgelopen dag en de gelegenheid om rust en vertrouwen voor de nacht te vinden.

met kinderen bidden
Met kinderen bidden is van groot belang. De godsdienstpedagoog Friedrich Schweitzer vertelt in een van zijn boeken, dat jongvolwassenen aangeven dat het gezamenlijk gebed in hun gezin ontbrak en dat zij het gemist hebben dat hun vader en moeder met hen gebeden hebben.
Kinderen luisteren vaak goed naar gebeden. Geregeld krijgen wij na het bidden een vraag van een van onze kinderen. ‘Heeft God een vader?’ vroeg onze jongste dochter pas. Deze vraag leidde tot een kort gesprek over de Here Jezus die wel een Vader in de hemel had. Schweitzer geeft aan, dat kinderen door het bidden leren, dat God geen anonieme macht is, maar een levende Persoon met wie gesproken kan worden.

bidden opent de ogen
Bidden opent ook de ogen voor de wereld om ons heen. Voor de schepping bijvoorbeeld: Onze dochter die geregeld bidt voor de roze, de blauwe, de gele bloemetjes. Of voor de medemens in nood: Toen wij een keer baden voor degenen die geen huis hadden om in te wonen en onder een brug moesten slapen, sprak dat erg tot de verbeelding. Lange tijd baden onze kinderen ook voor de mensen die onder de brug moesten slapen. En ook dat riep vragen op: waar moesten deze mensen zich wassen? Na enig nadenken kwamen ze met een oplossing: ze moesten zich in de sloot wassen. Zonder dat het onze bedoeling was, leerden onze kinderen daardoor dat er ook in ons eigen land armoede is en dat wij ook een zekere verantwoordelijkheid hebben voor arme mensen.
Uit onderzoek blijkt dat de gedachte van kinderen over bidden meegroeit met hun persoonlijke ontwikkeling. Tot 7 jaar hebben ze vaak geen duidelijk beeld. Wel merken ze dat bidden te maken heeft met God. Verder zijn ze vooral bezig met de uiterlijke vormen: handen samen, ogen dicht, stil zijn, bepaalde vaste gebeden uitspreken, het overnemen van woorden van anderen. Vanaf 7 jaar groeit de verwachting dat God ook iets doet met de gebeden die uitgesproken worden. Vanaf 9 jaar worden de uiterlijke vormen minder belangrijk, maar wordt het gebed steeds meer gezien als een persoonlijk gesprek met de Here. Wanneer deze ontwikkeling door ouders en leerkrachten gestimuleerd wordt, helpen zij om de kinderen een eigen geloof, een eigen relatie met God te vinden.

geschreven voor HWConfessioneel