bezorgdheid, mythen en aandachtig luisteren

gister las ik uit het boekje van charles spurgeon, 'het chequeboek van de bank des geloofs'. (ik moet eerlijk bekennen dat ik die op de wc heb gelegd, zodat ik elke dag even zijn meditatie kan lezen... werkt voor mij geweldig ;-)

het ging over spreuken 20 vers 7: de rechtvaardige wandelt steeds in zijn oprechtheid; welgelukzalig zijn zijn kinderen na hem.

spurgeon zegt dan: bezorgdheid over ons gezin is natuurlijk, maar wij zullen er wijs aan doen als wij die veranderen in zorg voor ons eigen karakter.

het raakte me. hoe vaak ben ik bezig allerlei dingen voor de kinderen te bedenken; hoe ons gezin perfecter kan draaien. maar wat voor bezorgdheid is dat? kan ik niet beter bij mezelf beginnen en erover nadenken hoe dicht ikzelf bij Jezus leef...

op diezelfde dag las ik iets over het boek 'parenting is your highest calling: and eight other myths that trap us in worry and guilt' (je hoogste roeping is het ouderschap - en nog 8 mythes die je met een enorme zorg en schuldgevoel achterlaten).

leslie leyland fields benadrukt dat het niet je hoogste roeping is om moeder te zijn, maar kind van God.

(ik geloof dat ik dit boek maar ga bestellen; misschien een mooi kado voor moederdag. op deze site bestel ik trouwens engelse boeken; dan heb je geen verzendkosten)

tegelijk las ik vanmorgen in deuteronomium; het bijbelboek dat ik al bijna een jaar wekelijks bestudeer (en ik ben nu bij hoofdstuk 11...). deut 11 vers 13: indien gij nu aandachtig luistert naar de geboden die ik u heden opleg...

het 'aandachtig luisteren' bleef haken.

hoe snel ben ik al niet bezig met over welke geboden het dan gaat en hoe ik dat allemaal moet gaan doen...

maar de vraag die het begin van deze tekst me dan stelt is: hoe vaak luister je aandachtig?

op de één of andere manier kwamen deze drie dingen samen.

• wil ik een perfect gezin, of wil ik vooral zelf dichtbij God leven
• is mijn hoogste roeping het moederschap of vooral het zelf kind en volgeling zijn
• ga ik meteen aan het werk of is er ook ruimte voor aandachtig luisteren

voor deze week neem ik me dus vooral om vooral zelf kind van God te zijn.

eerst zelf Gods koninkrijk te zoeken

en niet mijn gezin als een soort koninkrijkje op te bouwen

en dan zal God mij alles geven wat ik nodig heb

ik ben benieuwd of jullie mijn gedachtenkronkelweggetjes een beetje kunnen volgen en wat het bij je oproept...

20 weken echo

de wieg is alweer gearriveerd...
de wieg waarin christi en boaz hebben gelegen, maar ook hun vader en oma.
een oude ijzeren wieg, waarschijnlijk ooit door een friese smit gemaakt.
veel te laag voor de arbo-eisen voor kraamzorgers; dus daarom een tafeltje eronder ;-)

we hopen dat er in juli een mooi, gezond kindje in kan liggen!
afgelopen zomer merkten we dat dat helemaal niet vanzelfsprekend is, omdat ik een miskraam kreeg. we voelen ons zeer gezegend met deze zwangerschap!

vandaag ben ik 26 weken zwanger.
een paar weken geleden moest ik dus beslissen over de 20 weken echo.
eerder hoefde dat niet; bij de andere zwangerschappen werden echo's niet standaard aangeboden.

nu wel.
en moesten we er dus over nadenken.

wij hebben besloten de 20 weken echo niet te doen.
daar hadden we een aantal redenen voor. ik wil die op deze blog graag met jullie delen.
en ook redenen waarom ik me kan voorstellen dat je het juist wel doet.

op zich is er niet zoveel mis met een 20 weken echo.
het is een manier om te zien of de baby zich goed ontwikkelt en of er misschien gespecialiseerde zorg nodig is. al tijdens de zwangerschap, of bij de bevalling.
als er bijvoorbeeld een hartafwijking wordt vastgesteld, kan het nodig zijn om in een academisch ziekenhuis te bevallen.

maar...
op de site van de christenunie lees ik: Uit onderzoek van TNO Kwaliteit van Leven blijkt dat de 20-weken echo heeft geleid tot een forse toename van het aantal abortussen. christenunie kamerlid esmee wiegman heeft zich hierin verdiept; je kunt ook dit artikel lezen.

een abortus mag tot 24 weken.

is deze 20 weken echo een soort selectie-echo geworden?

maar dat wil ik helemaal niet...

als deze echo voor veel mensen te maken heeft met de mogelijkheid tot abortus, krijgt ie voor mij een heel andere kleur.

dat was een eerste overweging.

daarbij kwam ook dat ik me afvraag wat de waarde van deze echo is.

natuurlijk is het goed om onze kinderen met zorg te omringen. maar hoever moet dat gaan? in hoeverre willen we alles weten en controleren of kunnen we misschien ook bepaalde zaken niet weten, niet controleren?

is het allemaal niet een beetje te overdreven geworden?

ik ontvang mijn kind uit Gods hand. en dat doen ook alle gelovige echtparen die wél een 20 weken echo doen: dat wil ik echt benadrukken!

maar allerlei onderzoeken en medische zorg kunnen mij ook een soort 'over the top' gevoel geven. welke behoefte bij onszelf willen we daarmee bevredigen?

wij moesten de beslissing rond de 20 weken echo nemen in de week dat er in haïti een ramp was gebeurd. dat we zelf keken hoeveel geld we konden missen om daarheen te sturen.

en dan zo'n echo... is het echt nodig?

we geven hartstikke veel geld uit aan gezondheidszorg, maar ik vind het wel een vraag of we daarin niet wat kritischer kunnen zijn.

we kunnen niet alles plannen en controleren; en het lijkt me ook niet goed om heel veel geld alleen aan ons eigen gevoel van zekerheid uit te geven.

tenslotte hoorde ik uit verhalen van anderen dat er nogal een foutmarge op deze echo zit. als er iets afwijkends wordt geconstateerd, kom je in de hele medische mallemolen. het beheerst je zwangerschap, waarbij het goed is om jezelf af te vragen of je daar wel mee om kunt gaan. of je dan nog wel met vreugde je kind als geschenk kunt ontvangen.

en dan is het ook nog regelmatig een verkeerde diagnose...

voor ons was het eigenlijk vrij duidelijk: wij hoeven dit niet.

gek hoor... van te voren waren we er elke keer automatisch vanuit gegaan dat we die echo zouden kregen. we maakten al grapjes dat we het best leuk vonden om te weten of het een jongen of meisje zou worden (dat wisten we eerdere keren niet). en toen het moment er was; was het eigenlijk opeens duidelijk dat we het toch niet gingen doen.

dat is ons verhaal.

er zijn natuurlijk ook andere verhalen.

moeders en vaders die wel besluiten deze echo te doen.

en daar kunnen goede redenen voor zijn.

als er een geschiedenis rond hartproblemen is, kan ik me goed voorstellen dat je wilt weten of het hart goed is en waar je moet bevallen.

of je hebt een kind verloren, misschien wel rond de bevalling, en ervaart het als zorg voor je ongeboren kind om alle onderzoek die er is aan te pakken.

na mijn miskraam vorig jaar juli merkte ik hoe prettig ik de 9 weken echo vond (zie foto). die hebben we dus ook wel gedaan. het was toch een spannende tijd, en ik was zo blij dat die echo goed was!

ik wil in deze blog vooral geen verbod op deze echo uitspreken!

ik merk wel dat ik er over heb nagedacht en vind het prettig om dat met jullie te delen.

misschien hebben jullie nog wel heel andere ideeën die mij ook weer verder helpen.

ik ben benieuwd!

pasen!

haha; het is al bijna een week na pasen, maar ik kan het toch niet laten een berichtje over ons paasfeest te plaatsen! dus doe ik het maar...

na al die weken via bijbellezen en knutselen toeleven naar Goede Vrijdag en Pasen, was het heerlijk dat het ook echt Pasen was. dat we konden zeggen: de Heer is waarlijk opgestaan!

we gingen 's ochtends naar de kerk; een lange maar erg prachtige kerkdienst waarin ook 3 kinderen werden gedoopt. in de oude kerk werden toetreders ook altijd in de paasnacht gedoopt; dus het was mooi om deze baby's juist op Pasen onder te dompelen in het nieuwe leven, in Christus zelf.

daarna kregen we vrienden op bezoek.

we aten heerlijke kwarktaart; dit recept.

samen met de kinderen heb ik 'm gemaakt; dat was een leuke voorbereiding van de paasdag. (totdat Boaz een kommetje water voor de gelatine over de bodem in de taartvorm goot... ik heb 't maar 'afgegoten' en ben vrolijk verder gegaan... de dag erna bleek het een prima bodem!)

de kinderen maakten met elkaar paasbroodjes, met een gat erin (het open graf).

(ik heb daar trouwens gewoon kant en klaar croissantdeeg voor gebruikt en spekkies uit een grote zak)

's avonds kwamen er plotseling nog 4 volwassenen en 4 kinderen eten. eten bij elkaar leggen en genieten! het was de canadese familie scholtens; hier kun je hun weblog zien.

het was zo bijzonder om te zien hoe onze kinderen met elkaar speelden. ze konden elkaar echt niet verstaan; maar ze hadden zo'n plezier met elkaar!

tenslotte zongen we nog samen bij de piano en ook dat was erg leuk. de canadese kinderen zongen hun favo paasliedje in het engels; met gebaren erbij. en daarna zongen wij 'lees je bijbel, bid elke dag' en keken zij lachend hoe boaz enthousiast meedeed en meezong.

bijzonder om zo elkaar te ontmoeten, in elkaar een broer en een zus te herkennen en een stukje leven te delen!

ik denk dat het voor kinderen ook bijzonder en belangrijk is. de vreugde van het spontane, de ontdekking van geloof in alle talen. en gewoon het plezier dat je met elkaar kunt hebben!

natuurlijk gingen onze kinderen veeeel te laat naar bed en zaten wij om kwart over negen enigszins uitgeteld op de bank - maar we hebben een heerlijke feestdag gehad; vol van de vreugde van de opstanding en het nieuwe leven!

de kinderen vonden het zo leuk dat ze de volgende morgen nog wel even op de fiets wat vergeten spullen wilden terugbrengen om nog even 'met die leuke engelse kinderen te kunnen spelen'...

deze week wil ik onze viertafel opnieuw inrichten. het wordt nu eindelijk wel tijd voor een lentetafel!

witte donderdag - pascha

vanavond hebben we met elkaar een christelijk pascha gevierd. met de traditionele elementen van een joodse pascha maaltijd; maar dan met een toepassing op Christus.
ik heb vooral de viering zoals ann die hier beschrijft gebruikt; maar ook deze link.
hieronder volgt wat wij gedaan hebben (we hadden het er als 'spiekbriefje' bij liggen ;-)

Eerst doet de moeder we de kaarsen aan.
Jezus is het licht van de wereld. De kaarsen symboliseren zijn komst.

Dan lezen we het verhaal van het laatste pascha van Jezus uit de (kinder)bijbel.






Dan eten we de matzes.
Eén van de kinderen vraagt: waarom eten we vanavond matzes, ongegist brood?
Moeder / Vader zegt: omdat Jezus zonder zonde is en voor ons is gestorven.
Van gist wordt het brood groter en dikker; zonde blaast je op, maakt je trots.
Daarom is het belangrijk dat het Jezus zonder zonde was.
De moeder / vader breekt de matze en zegt: Hij is voor ons gebroken.

Dan eten we de bittere kruiden (traditioneel mieriksworte; wij hadden sla).
Eén van de kinderen vraagt: waarom eten we vanavond bittere kruiden?
De vader / moeder zegt: God heeft dat lang geleden tegen het volk Israël gezegd. Ze moesten elk jaar de bevrijding uit Egypte vieren en dan bittere kruiden eten. Zo bitter was het voor de Israëlieten om slaaf van de Egyptenaren te zijn. Zo bitter is het ook dat wij slaaf van de zonde zijn.
De vader /moeder breekt dan een stukje matze af en geeft dat met een beetje bittere kruiden aan het kind.
De vader / moeder zegt: we eten de bittere kruiden met de matze en denken er dan aan dat Jezus het brood van het leven is. Hij heeft de prijs betaald en onze bittere zonden weggedaan.

Dan dopen we de peterselie in zout water.
Eén van de kinderen zegt: waarom dopen we onze peterselie in zout water?
De vader /moeder geeft antwoord: omdat de Israëlieten zoute tranen huilden in de slavernij.
En ook omdat de vaders van het volk Israël een kwast in het bloed van het lammetje doopten. Daarmee verfden ze de deur en ging de dood aan hen voorbij. Zonder dat er bloed wordt vergoten, is er geen vergeving van zonde.

Daarna doopt z/hij de peterselie in de charoseth (zie dit recept).
De moeder / vader zegt: maar nu is er hoop! Omdat er het bloed van Jezus was, onder de doornenkroon. Het bloed door de spijkers aan het kruis.
Dat bloed reinigt ons, onze harten, ons leven. We vegen onze tranen weg en zijn blij. We zijn opnieuw geboren, in Christus! Dat is de zoetheid van het offer van Christus.

Eén van de kinderen legt z’n gezicht in z’n handen en vraagt: waarom eten we dit liggend?
De moeder / vader zegt: omdat Jezus ons redt, dat kunnen we zelf niet. Het lam van God heeft voor ons de vrijheid gekocht. We zijn geen slaven meer, maar kinderen van de koning. Vrije mensen die kunnen liggen terwijl ze eten.

Daarna drinken we wijn / druivensap. De beker van de dankzegging: we danken God. We danken Jezus dat hij zijn bloed voor ons heeft gegeven. (Boaz vond het erg lekker en sloeg drie glazen achterover; liet vervolgens het glas stukvallen... en aan Christi's gezicht kun je zien dat zij het maar niks vond: "mama, limonade is net zo rood hoor")

We eten ook nog lamsvlees. Jezus is het lam van God, dat voor onze zonden is gestorven.

En we eten eieren: teken van leven.

Ik had er zelf ook nog eiersalade bij gemaakt; naar dit recept.

En een kindvriendelijk toetje: Saroma in de smaak banaan; maar dan wel in een hartvormige schaal :-)