ik merk dat ook... bij anderen en soms ook bij mezelf.
wat dat betreft denk ik weleens dat we eigenlijk een kindonvriendelijke en misschien zelfs kindvijandige cultuur hebben. hoe makkelijk is het niet om je kind(eren) vooral als belemmering te zien. een belemmering voor al je plannen, voor jezelf.
mirjam van der vegt schrijft dat dat totaal anders is als de bijbel over kinderen schrijft. in de bijbel worden kinderen omschreven als een zegen voor de ouders!
kinderen zijn geen belemmering of belasting van een zegen van God zelf!
natuurlijk zeggen we dat op onze geboortekaartjes ;) maar zeggen we het ook op het schoolplein, in de supermarkt, aan de telefoon, als we onze week plannen? of is het schoolplein toc
h vooral de plek om te klagen over kinderen (waar ze zelf bij zijn...)? is de supermarkt vooral de plaats om met onze ogen te rollen als we naar onze kinderen kijken?
h vooral de plek om te klagen over kinderen (waar ze zelf bij zijn...)? is de supermarkt vooral de plaats om met onze ogen te rollen als we naar onze kinderen kijken? ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn kinderen echt meer als zegen ben gaan beschouwen sinds en wanneer ik meer tijd voor ze neem! van al mijn (carriere)plannen en jachtigheid wordt mijn karakter niet echt gevormd, moet ik bekennen. maar in de rust die ik met mijn kinderen neem, de activiteiten die ik met hen onderneem, de aandacht die ik voor hen moet scheppen in mijn leven... ik geloof dat dat zeer karaktervormend voor mij is!
hoeveel geduld, liefde, aandacht, zelfbeheersing etc. heb ik daar wel niet van geleerd... en leer ik nog elke dag!
mirjam van der vegt vertelt dat ze haar kinderen soms gekscherend haar 'moderne kloosterklokken' noemt. ze zegt daarover: kinderen dwingen je te leven in een ritme. als zij je aandacht ndoig hebben, moet je al het andere loslaten, net zoals monniken al hun bezigheden staken als zij de kloosterklok voor het avondgebed horen luiden. je kunt ervan balen en erover klagen dat ze je eigen gecreërde rust verstoren, maar je kunt het ook als zegen zien. ze brengen je bij het hier en nu, waarin je mag zoren en mag genieten van hen die jdoor God gegeven zijn, als gedragen ze zich soms anders dan je had gehoopt.
tenslotte nog het "vijfpuntenplan stop het chagrijn" uit het artikel:
- spreek positief over je kind
- deel je frustraties met een beperkt aantal personen
- als je je frustratie deelt, geef dan niet het kind in alles de schuld. frustreert een situatie je misschien?
- ga op zoek naar de zegen die jouw kind je geeft
- maak een prioriteitenlijst en zorg dat je kinderen niet ergens onderaan bungelen
ik ben benieuwd naar jullie reacties. is het herkenbaar of helemaal niet?
ben je het er ook mee eens, het punt van karaktervorming en zegen of kijk jij daar anders naar?
hmm nou ik herken persoonlijk niks van dat negativisme,het tegendeel juist, ik vind dat ik de leukste kinderen van de hele wereld heb :-) en de knapste en de liefste,grappigste etc, en dat vinden al mijn vriendinnen ook, weer van hun eigen kinderen ;-) natuurlijk.Ik heb wel een beetje medelijden met de moeders zoals jij die beschrijft,lijkt me niet een leuk leven... zo denken en voelen.( alhoewel als ik jou verder lees is dat een keuze, om zo te denken)
BeantwoordenVerwijderenEn karakervormend?? Hmwwoa kweenie precies wat je daarmee bedoeld,zelf vind ik dingen met de kids doen niet meer dan normaal en natuurlijk en leuk om te doen.(Ik denk aan wat ik noem processen, dat zijn een soort van huishoudelijke processen, hoe maak je pap/brood/jam/hoe groeit mais etc,vul zelf maar in)En verder vind ik het (buiten) genieten van het leven en de natuur ook gewoon erg natuurlijk.En mijn kinderen hebben mij nog nooit belemmerd in mijn persoonlijke carriere.Maar wellicht ben ik niet doorsnee...
Natuurlijk leer ook ik steeds weer nieuwe dingen, dat is het leven ;-)
Hetis soms worstelen met prioriteiten. Als ik meer tijd heb wil ik deze blog nog een keer doornemen.
BeantwoordenVerwijderenIk moet je eerlijk zeggen dat ik met stijgende verbazing het artikel heb gelezen. Komt misschien ook omdat ik geen drang heb om carriere te maken in de maatschappij. Ik vind zeer veel voldoening in het vrouw en moeder zijn. En natuurlijk heb ik, zoals elke moeder denk ik, regelmatig dat het opvoeden niet van een leien dakje gaat, en zit er regelmatig een dag tussen die moeilijk door te komen is, maar toch, zie ik de kinderen vooral als een zegen van God, voor Lief en mij.
BeantwoordenVerwijderenOm eerlijk te zijn zijn die 5 punten dan ook niet nieuw voor mij. Bijv. punt 2 daar let ik zeker erg op. Punt 3 kan heel verfrissend uit zo'n gesprek voortkomen.
En, geheel terzijde wel, maar wist je dat je in dat lijstje waar 'kind' staat, je ook 'echtgenoot' zou kunnen zetten? ;-) Nadat ik het boek 'De juiste verzorging en voeding van echtgenoten' heb gelezen, valt me dat meer op ;-)
Ha, nou.., ik moet bekennen dat naast dat ik heel erg gek ben op mijn kinderen, ik mezelf er wel eens op betrap dat ze me 'in de weg zitten'. Soms vind ik het gewoon even lastig dat ze door mijn plannen heen fietsen. En dat is zeker karaktervormend! Ik heb enorm geleerd dat toewijding aan het moederschap, mijn eigen plannen even opzij zetten, volledige aandacht geven aan de kinderen zowel mij als de kinderen veel gelukkiger maakt. En gelukkig kan ik (daardoor?) zeggen dat mijn kinderen stuk voor stuk een grote zegen zijn in mijn leven, dat ze het beste in me bovenhalen, en dat ik enorm van ze kan genieten!
BeantwoordenVerwijderenhee janneke!
BeantwoordenVerwijderenmooi stuk! ik ben natuurlijk geen pappa. maar ik vind het knap van jezelf om dat te zeggen, vooral omdat we in een maatschappij leven waar kinderen (denk ik) snel op de tweede plaats kunnen belanden (in woord misschien niet, maar daad wel)
ik denk dat ouders dat, ook al merken ze het niet in hun eigen gezin, het wel herkenenn bij andere.
Zit ik net deze blog te lezen over hoe ik een betere moeder wordt, wil een van m'n kinderen verven. Moet dat nu? Ik zit net lekker te lezen. Maar toch maar opgestaan en alle spullen gepakt. Zit ik net weer te lezen, moet onze jongste plassen. Natuurlijk, meteen even naar de wc.
BeantwoordenVerwijderenZit ik weer te lezen, komt de oudste met de vraag om knutselspullen. En daarna de vraag om even te helpen want wat ze bedacht had om te maken lukt niet helemaal.
Maar, het is gelukt, ik overwin m'n eerste ergernis en ga m'n aandacht op de kinderen richten. En dat doet hun goed. En mij ook.