roeping - interview deel 2

Je hoogste roeping… - deel 2

Leslie Leyland Fields, moeder van zes kinderen heeft in 2008 een boek over ouderschap geschreven: Parenting Is Your Highest Calling: And Eight Other Myths That Trap Us in Worry and Guilt (WaterBrook, 2008). Ik heb het voor moederdag gekregen; mijn lief heeft het op deze site besteld, want daar betaal je geen verzendkosten.

In 2009 rond moederdag heeft Ann Voskamp voor haar blog Leslie een aantal vragen voorgelegd. Ik heb haar gevraagd om die te mogen vertalen voor op deze weblog, zodat jullie er van mee kunnen genieten. Dat was prima!

Leslie, in “Parenting is Your Highest Calling” beschrijf je negen mythes die voor ouders een val van zorgen en schuldgevoel kunnen opzetten. Waar komen deze mythes vandaan?

Overal! Ze komen uit ons eigen hart, ons hart dat op zichzelf gericht is. Weet je, ik geloofde al deze mythes – echt allemaal.
Ze komen meestal uit onze cultuur. En de meeste van deze mythen zijn buiten de kerk net zo bepalend als binnen de kerk.
Ze komen ook vanuit de kerk zelf. Als er te uitsluitend naar bepaalde teksten wordt gekeken en de rest van de bijbel buiten schot blijft. Het Oude Testament is bijvoorbeeld vol familieverhalen, er wordt verhaald over gebeurtenissen binnen families die ons als ouders zoveel te zeggen hebben! En natuurlijk is het OT ook het verhaal van Gods eigen ouderschap, voor zijn kinderen Israël, die Hij zijn ‘eerstgeboren zoon’ noemt. Er staat zoveel in waar we te weinig op letten… Ik denk dat het tijd wordt dat we dat gaan doen!

Ik vond het opvallend hoe je over de emoties van het ouderschap schreef en over hoe ingewikkeld liefde is.

“Misschien voelen we ons wel boos – zoals God zich boos voelt. We kunnen ons gekwetst voelen – net als God. We kunnen afkeer ervaren – net als God. Liefde laat het niet alleen toe dat we dit voelen; liefde heeft deze gevoelens nodig.”

Meestal bedenken wij niet dat liefde dit soort gevoelens met zich meebrengt, frustatie, pijn en afkeer. Hoe kan deze beschrijving van liefde dan toch bijbels zijn?

Vaak zien we onze emoties als bewijs van onze menselijke zwakheid. We wijzen onszelf op kalme en vredige vrouwen die nooit boos worden als voorbeelden van goede moeders. Maar God heeft emoties geschapen. Wij zijn naar zijn beeld geschapen – compleet met emoties!
We moeten er dus mee stoppen onze gevoelens altijd negatief te waarderen. In het Oude Testament geeft God uiting aan zeer veel verschillende gevoelens naar Israël toe, zijn “eerstgeboren zoon”. Als je deze teksten leest en herleest, denk ik dat we dat allemaal zullen herkennen. Natuurlijk heb ik deze gevoelens ook allemaal gehad bij mijn eigen kinderen: teleurstelling, pijn, boosheid, frustratie, verdriet. Deze gevoelens laten ons iets zien van Gods diepe liefde, en ook van die van onszelf.
Als wij van onze kinderen houden, verlangen we het beste voor ze. Als ze elkaar pijn doen, als ze ongehoorzaam zijn, dan reageren we daar emotioneel op – omdat we zoveel om ze geven. Ik weet hoe deze minder gewenste emoties voelen – we voelen ons enorm schuldig en we zijn bang dat we niet genoeg van onze kinderen houden. De vraag die we onszelf moeten stellen is echter niet “Voel ik liefde voor mijn kind?” maar “Heb ik een liefdevolle houding ten opzichte van mijn kind?”

In dit boek geef je ons hoop, tastbaar en bemoedigend.

“In mijn eigen zwakheid, wil ik voor mijn kinderen uitstralen wat voor mij het meest waardevol is in het leven: we kunnen niets zonder onze geweldige en genadige Redder.“

Als je het als ouder moeilijk hebt; je probeert het elke dag weer en zo vaak gaat het mis – hoe kun je dan deze waarheid, dat we onze Redder zo wanhopig hard nodig hebben, duidelijk en praktisch aan je kinderen duidelijk maken?

Ik denk dat we moeten ophouden te doen alsof we perfect zijn, of dat we proberen perfect te zijn. We moeten dat zeker niet voor onze kinderen ophouden. Dan laten we namelijk echt te weinig ruimte over voor God.
Ik zou het liefst zien dat mijn kinderen afhankelijk willen zijn van God. Daar kan ik natuurlijk niet voor zorgen, maar ik kan hen wel mijn eigen afhankelijkheid van God laten zien. Bijvoorbeeld door het te laten zien als ik moe ben, als ik fouten maken, als ik tegen grenzen oploop – als ik ze zelfs mijn tranen laat zien en mijn angsten! Als ze er qua leeftijd aan toe zijn, kun je ze er best wat van laten merken.
Ik herinner me dat mijn man een keer twee weken weg was. Ik was werkelijk uitgeput. Mijn vijf zonen waren constant aan het vechten en sloopten de hele boel. Ze luisterden voor geen meter naar mij en ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik stortte in en barstte in tranen uit waar zij bij waren. Ze stopten, overdonderd. Opeens zagen ze wat het gevolg van hun gedrag was. Ze stopten! Ze boden hun excuses aan en alles kwam op z’n pootjes terecht.
Natuurlijk had ik dat niet zo bedacht. Ik wilde juist het tegenovergesteld – dat ik alles altijd onder controle zou hebben, dat ik altijd het juiste antwoord zou weten … maar ja, als je altijd zelf ‘superwoman’ wilt zijn, zullen ze nooit zien dat jij God nodig hebt. Wees er niet bang voor om menselijk te zijn! Laat ze maar zien dat jij bidt als je bang bent, als je fouten maakt. Laat ze maar zien dat je verdrietig wordt van je eigen zonde. Laat ze maar zien hoe hard jij ervoor moet vechten om rechtvaardig te leven.
Wij kunnen onze kinderen het geloof niet geven – dat is Gods werk. Maar we kunnen ze wel laten zien hoe een kind van God leeft.

Op wat voor manier heeft alles wat jij hebt ontdekt jouzelf als ouder veranderd? Wat is er gebeurd met het schuldgevoel en de zorgen die elke ouder heeft?

De waarheid van Gods woord heeft mij als ouder zoveel vrijheid gebracht! Ik ben bevrijd van allerlei onrealistische verwachtingen – dat we blije huizen zullen hebben en blije kinderen, dat we zelf altijd blij zijn en ons geslaagd voelen. God heeft dat nergens beloofd.
Ik heb ontdekt dat onze kinderen er niet zijn om ons gelukkig te maken, maar dat er een belangrijker doel is: het dienen van God. Het maakt niet uit wat ze worden, of wat ze kiezen, ze zijn hier voor Gods doel.
Ik ben ook bevrijd van de gedachte dat mijn kinderen de vorm aannemen die ik ze geef. Dat is niet alleen een onmogelijk last om te dragen, het is gewoonweg onbijbels.
Ik heb echt een heel andere visie op ouderschap gekregen, niet meer vanuit mijn eigen gevoelens over ouderschap, maar over de werkelijkheid van ouderschap. Deze nieuwe visie zorgt er niet voor dat al mijn gevoelens van schuld en angst op een magische manier verdwijnen, maar ze zijn wel voor een deel verbleekt. Ik heb geleerd meer op God te vertrouwen dan op mijzelf.

Wat denk jij dat ouders op dit moment het meest moeten horen?

Allereerst: gefeliciteerd! Je hebt een ongelooflijk belangrijke taak en je doet er je stinkende best voor. Ik heb bewondering voor je!

Maar ik vind het ook belangrijk dat we eerlijk durven zijn over het ouderschap. Het is verrassend, maar het is ook hard werken. We zeulen rond met allerlei mythen die het ons alleen nog maar moeilijker maken. Je kunt écht de ouder zijn die je graag wilt zijn. Niet door meer te gaan doen – je lijstjes zijn al lang genoeg. Zelfs niet door meer te zijn – maar door meer te geloven!

Geloof dat je kinderen geschenken en zegeningen in je leven zijn. Ze zijn aan jou gegeven om jou te leren liefhebben, om je hart te doen groeien. Je hebt ze niet gekregen om je altijd gelukkig en voldaan te voelen. Je hebt ze ook niet gekregen om je altijd schuldig te voelen.
Uiteindelijk zijn onze kinderen er niet voor ons alleen. Ze zijn er voor een veel groter doel dan het vervullen van onze wensen en verlangens. Ze zijn er voor Gods doel. Elk kind heeft zijn of haar eigen geestelijke reis met God. En verbazingwekkend genoeg mogen wij daar deel van uitmaken! We hebben geen last meer van het gewicht van onze schuld of fouten – we krijgen weer zin in het avontuur!