roeping

voor moederdag heb ik een prachtig boek gekregen: "Parenting is your highest calling... and 8 other myths".
ik las erover op een weblog en besloot dat ik het graag zou willen lezen. ik ben nu op driekwart en vind het een fantastisch boek!

om jullie iets te laten meegenieten heb ik een interview met de schrijfster, leslie leyland fields, vertaald en dat geef ik hier weer. ik ga er de komende dagen nog wat meer over schrijven; dus ik zou zeggen: lees mee...
(ik heb ook een uitgever benaderd om 't te vertalen, maar daarvoor moet ik eerst het hele boek lezen en een beoordeling schrijven; dan kan hij erover oordelen. ik hoop erg dat het vertaald kan worden want ik denk dat meer vrouwen in NL dan ik alleen er plezier van kunnen hebben)

hieronder volgt het eerste deel van het interview dat ann had met leslie.

* * *

Je hoogste roeping…

Leslie Leyland Fields, moeder van zes kinderen heeft in 2008 een boek over ouderschap geschreven: Parenting Is Your Highest Calling: And Eight Other Myths That Trap Us in Worry and Guilt (WaterBrook, 2008)

Leslie, in “Parenting is Your Highest Calling” raak je precies de gevoelige snaar bij ouders die zich altijd weer afvragen: hoe kan ik mijn kinderen opvoeden op een manier die God eert? (p.108)
Kun je kort weergeven wat jij hebt ontdekt – voor ouders die deze vraag herkennen en er hun weg in zoeken?

Ik denk dat we het westerse idee moeten laten varen dat we onze kinderen kunnen leiden en beheersen zoals we ons geld en onze zaken beheren. Elk kind is een ongelooflijke, unieke schepping van God, en elk kind verzet zich met verstand en wil als vanzelf tegen onderdrukking.
Als God ons een kind geeft betekent dat een verandering van heel ons leven. We kunnen dan niet alles meer controleren, zelfs niet alles meer begrijpen.
We zullen moeten accepteren dat er veel onzekerheid is in het leven van ouders. Ouderschap heeft meer te maken met geloven dan met daadwerkelijk zien. God heeft het ook zo bedoeld. Het is goed als we leren niet te vertrouwen op onszelf en onze vaardigheden, maar elke keer weer onszelf terugvinden bij de troon van God, in onze hulpeloosheid en ontoereikendheid. Dat is ook de plaats waar God ons wil hebben – aan zijn voeten. Dit betekent dat de bron van veel pijn die we als ouders ervaren ons brengt bij de bron van de grootst mogelijke troost – God zelf.

Je hebt gekozen voor een uitdagende titel: “Ouderschap is je hoogste roeping: en acht andere mythen”. Ouders denken inderdaad snel dat het ouderschap de hoogste roeping in hun leven is.
Maar je laat terecht zien dat het onze hoogste roeping is om God lief te hebben met ons hart, met onze ziel en met ons verstand. Middenin in je boek schrijf je een zin die bij mij is blijven hangen: “Als ik als eerste roeping God zelf zoek en alles in zijn liefde vind, ben ik vrij om mijn kinderen lief te hebben – niet minder, maar op de goede manier.”
Kun je ons meer vertellen over hoe dit in jouw eigen leven als moeder een rol speelt?

Als ik me allereerst concentreer op het liefhebben van God, lijkt het net of al het andere in het juiste perspectief komt te staan. Het lukt me dan beter om de verleiding te weerstaan om de kinderen te zien als verlengstukken van mijzelf, wat trouwens altijd weer voor problemen zorgt! Het lukt me ook beter om de verleiding te weerstaan mijn identiteit, betekenis en het doel van mijn leven in mijn kinderen te vinden in plaats van in Christus.
Pas als ik het in de goede volgorde doe – eerst God liefhebben – gebeurt er iets wonderlijks. Ik heb dan juist meer liefde, en de juiste liefde, om aan mijn kinderen te geven. Ik heb minder last van mijn eigen trots, ik begrijp hen beter en kan ze meer geduld geven. Dus het is ook nog goed voor mijn kinderen. Ik verwacht niet van hen wat ik alleen van God moet verwachten!

Je citeert een (onder thuisonderwijzers veel gelezen) artikel van Reb Bradley met de titel “Een oplossing voor de crisis in het thuisonderwijs”. Hij zegt: “we deden alles om maar goede resultaten met onze kinderen te krijgen”. Vervolgens geeft hij aan dat dat een verkeerde manier van denken is. Hij schrijft: “we concentreerden ons op het proces en we verzamelden allerlei nieuwe technieken om onze kinderen in onder te dompelen… We hielden echt van onze kinderen, maar wie zij als mens waren, had geen gevolgen voor wat we met ze deden. Ik heb echt moeten leren dat goed ouderschap meer gaat over mensen dan over het proces… En ik heb ervan geleerd om de beloften van simpele bijbelse modellen voor ouderschap te wantrouwen. Gelovig ouderschap begint niet met de regels die wij verzinnen voor onze kinderen, maar in het zoeken van een echte relatie met God.” (p.114)
Vanuit de ervaring van Reb Bradley en vanuit hoe jijzelf allerlei mythen die wij als ouders geloven ontmaskert, is mij duidelijk geworden dat het belangrijkste dat we als ouders kunnen doen is het werken aan een relatie met God. Waarom gaat ons dat toch zo moeilijk af en hoe gaan we dat in de praktijk doen?

Ik snap wel dat wat ik zeg voor ouders vreemd en tegennatuurlijk kan klinken. Ik denk dat dat komt door de grote verantwoordelijkheid die we als ouders ervaren. We zijn verantwoordelijk voor onze kinderen, ons huis, onze financiën, soms voor het onderwijs van onze kinderen (in het geval van thuisonderwijs), en nog veel meer! We kunnen dit aan door onszelf efficiëntie aan te leren, en zelfdiscipline, regels en lijstjes. Op deze manier kunnen we enorm veel werk verzetten!
Maar onze grootste verantwoordelijkheid als ouder, onze geestelijke verantwoordelijkheid, volbrengen we niet op deze zelfde manier; niet door regels, efficiëntie en lijstjes, maar juist door een persoonlijke honger naar God. We zijn zulke doeners! We willen ervoor zorgen dat onze kinderen gelovig zijn door dingen te dóen. Maar dat raakt het hart natuurlijk helemaal niet. Als het alleen maar menselijke inspanning is, werkt het helemaal niet!
Ik moet denken aan Manoah en zijn vrouw, de ouders van Simson. Toen de engel aankondigde dat er een zoon geboren zou worden bij deze onvruchtbare mensen, waren ze beiden doodsbang. Ze vielen op hun knieën en vroegen: hoe moeten we dit kind opvoeden? Ze wisten dat het een te grote taak voor hen was. En dus waren ze op zoek naar een methode, een to-do lijstje om hun zoon op te voeden. Maar dat gaf God ze niet. Hij gaf ze juist richtlijnen die niets te maken hadden met opvoeding maar met het onderhouden van een relatie met Hemzelf.

Hier begint en eindigt het dus voor gelovige ouders: met Gods genade, niet met onze inspanningen.
Leslie, ik ben hard bezig jouw ware woorden me eigen te maken: dat ouderschap niet gaat over onze vaardigheden, maar over God. God die het gebrokene naar zich toehalt om te genezen en wonderen te doen die Hij alleen met zijn genade kan doen. Ik ben je erg dankbaar voor alles wat je met ons hebt gedeeld over wat de bijbel werkelijk zegt over ouders.

* * *

ik (janneke ;-) ben erg benieuwd wat dit bij je oproept. ik zou zeggen: reageer!