donderdag 26 april 2012

hoeveel?

vandaag is de dag van de getallen
hoeveel partijen?
hoeveel bezuinigingen?

ik moet eerlijk zeggen dat ik veel op twitter heb gekeken
en veel radio heb geluisterd
en straks... ga ik overhemden strijken
en het debat op politiek24 luisteren...


maar... eerst een tekst over andere getallen
hoeveel?
hoeveel kinderen?

wij hebben 3 kinderen gekregen
drie momenten van verlangen
drie momenten van verwachting
drie momenten van blijdschap

we zijn ongelooflijk blij met deze drie mooie kleine mensen
in ons huis
in ons hart
in ons leven


ergens dringt zich dan de vraag aan je op:
en nu?
komt er nog een kind?
wil je dat?
willen we dat samen?

hoe beslis je zoiets eigenlijk?

ik ben er diep van overtuigd dat je kinderen niet maakt
maar krijgt
(en zelfs dat vind ik een merkwaardig woord
omdat het suggereert dat kinderen vervolgens van jou zijn)
het ontvangen van een kind in je huis
is iets om God dankbaar voor te zijn

teveel mensen om mij heen
hebben daarin
verdriet
pijn
leegte

het voelt soms ook een beetje gek
om zo'n belissing te maken

is het raar om nog een kind te krijgen?
raar naar mensen toe die zoveel moeite doen
en niet eens één kind krijgen

of is het juist raar om te belissen
géén kind meer te krijgen?
is dat egoïstisch?

ik weet wel zeker dat veel mensen hierover nadenken
misschien wel mee worstelen

en waarom hebben we het daar eigenlijk nooit over?

wanneer weet je dat het genoeg is?
wanneer besluit je de wieg echt weg te doen?

ik vind het zelf erg moeilijk om dat besluit te nemen
dus wie weet...
komt er nog eens een moment om de babykleertjes weer uit de doos te halen
maar misschien ook niet ;-)

uiteindelijk lijkt me
dat er niet zoveel mis mee is
om je gevoel daarin mee te laten spreken

heb je het gevoel dat je klaar bent
of is er nog ruimte voor een kind?

in ons hart is zeker nog ruimte
(in ons huis vast ook
als we even inschuiven met z'n allen ;-)

maar voor wie?

dat is voor mij echt de moeilijke vraag

ik zie er tegenop om een groot gezin te hebben
en geen tijd meer voor anderen
om zo'n groot huis te moeten hebben
dat we enorm veel tijd kwijt zijn om de hypotheek te moeten betalen
grote auto
enzovoort

heb ik dan nog ruimte voor een Europa Kinderhulp gastje?
voor mensen om me heen
mensen te eten vragen
niet de hele week alleen met werk en kinderen bezig zijn...

kunnen jullie je dat voorstellen?
of is het onzin?

en... eerlijk is eerlijk
ik zie er ook tegenop
die tijd van verwachting...
niet zeker weten
hoe het zal gaan

het is zeker niet vanzelfsprekend
dat moeder en kind gezond zijn
ook dat vind ik erg spannend

van dichtbij hebben we meegemaakt
dat je dag moet zeggen

kunnen jullie je dat voorstellen?
of herkennen jullie dat helemaal niet?

* * *

en wat heeft geloof hiermee te maken?
en God?

alles natuurlijk!

ik geloof niet dat God alleen vindt
dat we maar zoveel mogelijk kinderen moeten krijgen

ik denk zeker dat we volop eigen verantwoordelijkheid hebben
om te beslissen hoe we ons leven invullen
met wie we trouwen
welke baan we hebben
en ja, ook hoe we het doen met kinderen

God geeft geen regel als het gaat om het krijgen van kinderen
gelukkig maar!
in de bijbel kun je wel verhalen lezen
en een indruk krijgen
van wat bij het evangelie past

ik geloof dat God liefde is
en liefde geeft
dat als God mensen liefde geeft
er altijd iets uit te delen is

het krijgen van kinderen
heeft voor mij met gastvrijheid te maken
in onze liefde is ruimte voor meer
kinderen van onszelf
kinderen van anderen
mensen

* * * 

eigenlijk ben ik met deze blogtekst vooral benieuwd

hoe doen jullie dat?

hoe neem je je gevoel serieus?
of is er een bepaald uitgangspunt belangrijk voor je?


of vind je het eigenlijk raar om hierover te praten?



24 opmerkingen:

  1. Ik vind het helemaal niet raar om hierover te praten, integendeel.
    Voor mij is het nu nog niet klaar. Maar hoe de toekomst invulling krijgt? Geen idee. Misschien weer een baby'tje van 'onszelf', misscshien een pleegkindje wat ons warme gezin nodig heeft.

    Maar ook dat laatste is een lastige keuze. Hoe ga je dan om met je werk, je tijd, etcetera? Kunnen we dan blijven werken zoals we nu doen of moet een van ons meer tijd inruimen om thuis te zijn voor een kind 'met rugzak'?

    Gelukkig ben ik nog jong en hebben we twee (intensieve), maar mooie en gezonde kinderen.
    Ook dat laatste is de vraag. Ik hoor op dit moment erg veel verhalen om me heen van kindjes waarmee het tijdens of direct na de zwangerschap niet goed is gegaan. Dat geeft bij mij ook een bepaalde angst en onzekerheid. Een gevoel waarvan ik blij ben dat ik daar bij de zwangerschappen van de eerste twee niet zo bij stil gezet ben.

    Hoe dan ook, ook hier speelt dus deze zelfde gedacht als bij jou ;-)
    En wij zijn vast en zeker niet de enige...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Na 4 kinderen schreeuwt mijn hart JA! maar zegt mijn verstand nee...niet meer kinderen. Misschien over een paar jaar een pleegkind. Het proces van accepteren dat er geen kinderen meer bij komen heeft wel een paar jaar geduurd.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. http://proverbs14verse1.blogspot.de/2012/04/watch-free-children-are-blessing.html

    Hoi Janneke, hier is een linkje(hopelijk werkt'ie) naar een film met een bepaalde visie, mischien leuk om van de aanbieding te profiteren om hem voor 30 april gratis online te kunnen kijken ;)

    Wij hebben inmiddels 6 kinderen en hebben ook ervaren hoe het is om vroegtijdig (ruim 10 week zwangerschap) afscheid te moeten nemen.
    Ik kan me juist haast een leven zonder kleine kinderen niet voorstellen, maar zou idd ook erg graag m'n huis voor kinderen willen openstellen die geen thuis hebben, liefst adoptie maar dat word niet echt seriues genomen hier in duistland als ik aangeef al 6 kinderen te hebben.
    ik zoek ook in m'n gevoel erg naar Gods wil voor ons gezin, onze kinderen zouden het best nog eens mee willen maken, het verwachten van een baby,
    ik vind het ook heel mooi maar idd heel spannend of alles goed gaat...
    en of het goed te handelen is, tegelijk weet ik dat je niet alles zelf krampachtig in de hand moet willen houden en wil ik het het liefst aan God overlaten.

    Groetjes Adriana

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik herken wel waar je over nadenkt. Bij ons was het 4e kind zeer gewenst. maar een vierde betekent wel: Grotere auto,vaak een nieuwe kinderwagen, grotere(lees dure)vakantie huisjes etc.
    Houd ook rekening met de toekomst: Als het nodig is; Kan ik stoppen met werken? want je weet niet hoe je gezin zich ontwikkelt. Als ze ouder worden hebben ze ook zorg/aandacht nodig.
    En dat kan ook een reden zijn dat je minder tijd hebt voor vrijwilligerswerk. Maar je huis openstellen voor je omgeving kan altijd!
    En vergeet niet biddend en met de hulp van God kun je meer dan je zelf denkt.
    Na het vierde kind ,hadden wij zelf heel duidelijk het gevoel: Het is Mooi Zo! Dit kunnen we aan,en hebben we nog tijd en ruimte voor de mensen om ons heen!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een interessante blog. Hier wordt eigenlijk nooit over gepraat of geschreven, terwijl het toch hoort bij de 'levensvragen'. Toen we onze oudste dochter kregen, hadden we het erover dat we nog wel één of twee kinderen zouden 'willen' en dachten we er verder niet zo bij na. Maar toen ik zwanger was van een tweeling veranderde er iets bij ons allebei. We hebben zo (en nog steeds)de ongelooflijk rijke zegen ervaren van het krijgen van de kinderen. (heb ook de documentaire uit bovenstaande reactie gezien) We zijn zo dankbaar en gelukkig met de kinderen die we hebben ontvangen. We leren elke dag zoveel dingen van elkaar. De relatie die we met elkaar hebben heeft eeuwigheidswaarde in tegenstelling tot spullen/geld/ruimte/vakanties die maar tijdelijk zijn. Ook vielen mij de negatieve reacties op, zoals: 'Ik zou nooit een tweeling willen hebben', 'Zo u heeft veel kinderen', 'Ik kan nog reizen, als je kinderen hebt kan dat bijna niet meer' etc...etc. De reacties deden ons pijn. De huidige maatschappij heeft het gehad met kinderen. Niet te veel kinderen krijgen, want dan belast je het milieu en als je dan toch kinderen krijgt dan moeten ze maar zo snel mogelijk naar de opvang, zodat moeders weer aan zichzelf toekomt en geld binnen kan brengen en als we een kindje niet willen, laten we het weghalen uit de moederschoot. Voor de tweeling waren onze ogen hier niet zo voor geopend, maar nu des te meer. Laat we niet vergeten dat kinderen een zegen zijn, een beloning van God. Maar zoals John Piper zei: het feit dat kinderen cadeautjes zijn, wil nog niet zeggen dat je zoveel cadeautjes moet 'nemen' als je wilt. Ik denk dat je verstandig na moet gaan of je het aan zou kunnen, maar dat geld, ruimte ed niet zo belangrijk zijn.Vergeet niet dat God voorziet. Wij zouden ontzettend blij zijn als we in de toekomst nog een kindje(s) zouden mogen krijgen. Ik denk dat dat iets is, waar je nooit spijt van krijgt!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi dat je hier zo open over schrijft. Ons gezin lijkt erg op dat van jullie, zoals je weet - onze kinderen hebben ongeveer dezelfde leeftijden (bij ons zijn ze nu 7, 6 en 2). Ik ben heel blij met onze kinderen, natuurlijk, maar ik ervaar het ook als heel intensief. Ook een zwangerschap en de eerste tijd met een nieuwe baby (het hele eerste jaar eigenlijk) doen een enorme aanslag op mijn energie. Er zit niet voor niets zoveel tijd tussen de 2e en de 3e ;-). Hoeveel ik ook van mijn kinderen hou, ik zou er echt als een berg tegenop zien om weer zwanger te worden en weer zo'n kleintje te hebben. Mijn jongere broer en zussen nemen nu het stokje over :). Voor ons is het nu klaar, denk ik. Weet weet, ooit nog een keer in de toekomst? Maar dan ben ik misschien alweer te oud... Mooi hoe John Piper het zegt (in de reactie van Marjolein). Daar kan ik me wel in vinden. Tot nu toe heb ik altijd erg mijn gevoel gevolgd (en mijn verstand erbij gebruikt, dat wel). En mijn gevoel zegt nu 'het is goed zo'.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Leuk Janneke, dat je hier zo over schrijft!
    Nu ik op 'het laatst' loop van mijn vierde kindje, krijg ik erg veel reacties over de hoeveelheid kinderen bij ons in huis...
    Heel hard ook:'De vierde al, dan is het nu wel klaar, toch!' en 'Ow, zwanger? Wast t de bedoeling??' We merken dat het niet past in deze maatschappij. 2 kinderen is zoals t hoort, 3 kan gebeuren, maar dan moet het wel klaar zijn..... 4 kinderen is haast abnormaal!! Gelukkig zijn we geen 'normaal' gezin en kunnen we dit hebben....
    Uit mijn eerste huwelijk 2 kindertjes gekregen (nu 11 en 9) en nu met mijn huidige man verwachten we de tweede.... (Hij heeft er ook 2 uit een vorig huwelijk). Ja dus in totaal 6 kindertjes straks....
    Voordat we deze stap durfden zetten, hebben we heel veel gepraat....
    Wat willen we, wat is wijsheid... Maar we kwamen er elke keer op uit, er is plek in ons hart en (inderdaad met een beetje inschikken) ook plek in ons huis. Een erg zware periode van zwangerschap is nu bijna achter de rug, dit was ook een maar, maar deze zijn we ingegaan als periode van investering. Geleerd heb ik wel dat we als gezin, de laatste maanden heel veel aankunnen en naar elkaar toegroeien en dat we juist nu erg uitzien naar dit nieuwe kind. Erg bewust ben je wel van de risico's, dus veel minder naïef de zwangerschap ingegaan... En nu veel zorgen, gaat alles goed, straks met de bevalling?
    We zullen zien hoe alles gaat, we leggen het in de hand van de Heer. We zien ook dit kind als geschenk van God, waar we op mogen passen en mogen liefhebben. En nu al een compleet gevoel met dit kind, wat er nu al helemaal bijhoort!!
    Maar zoals je hierboven in de andere reacties ook leest, is het erg persoonlijk.... Wij hebben ervaren dat God het juiste gevoel in je hart legt: 'zo is het goed!'

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Fijn om hier eens over door te denken. Kinderen krijg je toevertrouwd aan jou zorg. Wijzelf waren vijf jaar getrouwd toen ons eerste kindje geboren werd. Dan weet je weer dat je kinderen krijgt van God en ze niet neemt! Onze hoop was dat we nog meer kinderen mochten ontvangen. En na twee jaar kregen we een tweede kindje, wat een zegen. Daarna vond ik het moeilijk om meer kinderen te wensen van God. Terwijl ons hart en huis ervoor open stonden, durfde ik God niet te bidden voor nog meer geschenken. We hadden immers zo veel meer ontvangen dan we hadden durven hopen. Het voelde voor mij alsof ik een ondankbaar kind was, die steeds meer wensen had. Wel dankbaar om wat ik ontvangen had, maar altijd wensend om meer. Zo wilde ik niet zijn. We genoten van ons tweetal. Mijn man en ik hadden een leefdtijdsgrens in onze gedachten tot dat moment zouden we de toekomst/ komst van een kind open laten. En na bijna 8 jaar "wachten" kwam er eindelijk ons derde kindje. Ons gevoel en de tijd die het duurde voordat de derde kwam, maakte ons duidelijk dat het goed was! Mijn hart en hoofd blijven, tot ik oud ben, altijd verlangen naar een baby/ kindje. Maar mijn lichaam protesteerde na de laatste zwangerschap. Voor iedereen zal het anders zijn. Maar ik denk dat je kunt blijven bidden en ook zelf moet blijven nadenken wat jou taak hier op aarde is en hoe je die kunt vervullen. Sterkte en wijsheid gewenst met die dingen die je bezig
    houden. Groetjes, Alexandra R

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat heerlijk om hier openlijk over te spreken. Wij kregen 4 kinderen en waren daar erg blij mee. We dachten dat dit genoeg voor ons was. Maar God besliste anders en kregen nu bijna 7 jaar later een kindje erbij. Wat niet onze planning was. Maar wat zijn we er blij mee! Het was ook wel moeilijk , hoe doen we het allemaal financieel en wonen. We wonen in een klein huis. De mensen vragen en nu ga je zeker verhuizen? Nee. Het belangrijkste is toch dat ze liefde,aandacht en eten krijgen. En nee, ze hebben niet een kamer voor zich zelf, en de nieuwe baby slaapt de eerste jaren bij ons op de kamer. En wat een zegen kregen we van de mensen om ons heen die ons allerleo dingen aanboden. We hadden toch het meeste weggedaaan. (kringloop en marktplaats is dan ook fantastisch) God voorziet je toch op de momenten dat je het nodig hebt en ik ervaar dat je daar echt op moet vertrouwen. Wat kan ik genieten hoe de oudste pubers met hun broertje omgaan en trots dat ze zijn:). Het eerste jaar is ook altijd weer doorbijten, maar het is ook een pas op de plaats op kerkelijk en school
    gebied qua aktiviteiten, maar mensen hebben daar ook begrip voor als je daar over praat.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Fijn dat er zoveel reacties op dit stukje zijn. Ik liep pasgeleden met soortgelijke gedachten rond om over te bloggen, maar dan ook over (manieren van) anti-conceptie, wat ook een hele persoonlijke keus is altijd, maar waar ook bijna nooit over gepraat wordt. Dit is ook een onderwerp waar heel veel christenen verschillend over denken. Persoonlijk denk ik dat niet iedereen het emotioneel aankan om een groot gezin te hebben, en dat je ook je verstand hebt gekregen. Mijn man zegt altijd als ik droomde over het aantal kinderen bijvoorbeeld; we bekijken (biddend) per zwangerschap en bevalling hoe het (daarna) gaat met ons gezin. Maar wij hebben ook een baby verloren na 36 weken zwangerschap, en op grond daarvan zeg ik altijd; liever een meer, dan een minder.... (beetje plat misschien...)
    Ik vind zwanger zijn HEERLIJK, en het lijkt me heel bijzonder om het nog eens mee te mogen maken, ik hoop dat echt, ook voor onze kinderen lijkt me het heel bijzonder om bewust mee te maken (ze waren bij de laatste 2 en 4 jaar) hoe er een baby in mama's buik groeit.

    Wat anoniem schrijft: '2 kinderen is zoals t hoort, 3 kan gebeuren, maar dan moet het wel klaar zijn..... 4 kinderen is haast abnormaal!!' vind ik erg herkenbaar, en heel westers. In andere culturen is het heel belangrijk om (veel) kinderen te krijgen, want zij zorgen voor je als je oud bent. In onze cultuur gaan (nee brengen we) de ouderen veelal naar een bejaardentehuis oid, en dus is het niet meer 'nodig' om veel kinderen te krijgen. Ik weet het; zo is onze cultuur, (ik-cultuur, en zij een wij-cultuur) zo gaat het nu eenmaal...maar vaak zet het me wel aan het nadenken...

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik begrijp je dilemma en je vragen; ik heb vandaag voor mijn gevoel definitief een tijdperk afgesloten; dag tweelingwagen, dag kinderstoelen, dag babykleertjes........ Ons jongste duo is net 4 geworden, daarboven 4 jongens van 14, 12, 10 en 7............... het is goed zo!
    Mijn vriendin omschreef het op mijn facebook zo: 'Voor alles is een tijd en moment in het leven. Het wordt je vanzelf duidelijk wanneer je zoiets moet doen en het er tijd voor is.' En toen ik het las dacht ik je hebt gelijk!
    Die tijd is nu aangebroken, we hebben 6 fantastische kinderen gekregen; dachten dat met 4 jongens ons gezin compleet was maar God had nog 2 schitterende dochters voor ons weggelegd maar nu is het goed.
    We genieten van onze pubers en hun groei naar volwassenheid, we genieten van de eerste basisschool dagen van de meisjes en daarnaast komt er nu meer ruimte voor mezelf, overdag af en toe het huis even leeg is ook lekker ;-)
    Ik hoop dat je voor jezelf eruit komt en vindt het dapper dat je er een blog aan gewijd hebt!

    Simone mama van 4 ridders en 2 prinsesjes

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Goed om dit taboe eens te doorbreken. Stilzwijgend doet ieder het zijne, maar zo goed om dit eens te doordenken. Zelf hebben wij 4 kinderen gekregen, maar wanneer ik 20 jaar eerder had geweten wat ik nu weet (haha, zo werkt het dus meestal niet;-)), hadden wij waarschijnlijk wel meer kinderen gehad. Altijd heb ik ruimte proberen open te laten voor "zaken buitenshuis" en hield ik angstvallig mijn persoonlijke vrijheid vast. Ook wel onder het mom van "werken in Gods koninkrijk" is ons gezin beperkt tot wat het nu is. Toch vraag ik me af of wij als westerse christenen ons niet veel te veel hebben laten beïnvloeden door het feminisme en of wij zo niet heel ver zijn afgegroeid van Gods plan met Zijn wereld. Zelf ben ik de laatste jaren erg bemoedigd door het onderwijs van www.aboverubies.org Wat een bemoedigingen geeft deze vrouw aan moeders en gezinnen. Zij geeft een papieren magazine uit (op basis van giften, dus het komt niet regelmatig uit) en wanneer je geïnteresseerd bent, mag je me altijd een mailtje sturen. Dan zend ik je er één toe.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Moeilijk...zelf worstel ik er ook mee, zeker momenteel, maar ik heb "al "vijf kinderen en de jongste is al 8 jaar, maar ik blijf het moeilijk vinden, nou ben ik geen type om dan maar te zeggen:komen wat er van komt, vooral omdat mijn man het gewoon mooi genoeg vind geweest maar ik hoop toch echt dat dat gevoel overgaat;-)Gr. Marlou.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Heel goed dat je hier over blog want zo te zien zijn er veel moeders die hier serieus over nadenken :-)

    Mijn man en ik hebben zes kinderen. Hoewel we vroeger ( 15 jaar geleden ) het mooi zouden vinden om iets voor andere kinderen te doen kwamen we er achter dat dat niet Gods weg was. Nu ik midden veertig ben voel ik dat ik in een andere levensfase aangekomen ben. Dochters van tegen de twintig :-)
    Achterom kijkend zie ik Gods leiding. Moeder worden, moeder zijn ...is boeiend. Pipers citaat vind ik erg mooi. En wat is je draagkracht? Ik ben moeder van twee jongens met autisme. Een uitdaging! Dit is wat God ons gaf en ik zie er iets heel moois in.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik heb geen kinderen (spijtig genoeg) en ook geen man, maar mijn broer en twee zussen hebben wel een gezin. Bijna twee jaar geleden kwam mijn zusje volkomen onverwacht met de mededeling dat ze zwanger was van het derde kindje. Mèn wat was ik blij en trots! Of ik zelf dat kindje droeg. Het was niet de bedoeling een derde kindje, maar na een paar slapeloze nachten waren ze er toch heel blij mee. Uiteindelijk is het na drie maanden zwangerschap op een spontane miskraam uitgelopen. Helaas.... Ik mis het 'hebben' van kinderen. Mijn zusje heeft erg veel verdriet gehad om de miskraam. In haar hart is eigenlijk nog wel plek voor nog een kindje, maar de praktische bezwaren schrikken haar af en bovendien is ze halfweg de dertig. Ze heeft nu twee gezonde meiden en de angst op een gehandicapt kindje is toch wel aanwezig. Oh mòcht ze toch weer zwanger raken en het kindje blijkt niet gezond te zijn, dan alsnog wordt het geboren en zullen ze er evenveel van houden als van hun andere twee kinderen. Ik ben stàpel op mijn neefjes en nichtjes. Voor mij kunnen er nooit genoeg komen. Maar ja, ik hoef ze dan ook niet op te voeden en groot te brengen.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Interessante blog en reacties! Ik ben zelf een studente, twee jaar getrouwd met een... student! :) We studeren dus allebei nog en kom op dit moment rond van bijbaantjes en toeslagen van onze overheid (wat een zegen!) en we wonen in een goedkope sociale huurflat. Mijn woonomgeving zou ik misschien moeten zien als de ultieme kans om te evangeliseren, maar ik zie het vooral als een omgeving waar ik niet al te lang meer wil wonen en vooral niet met kinderen! Mijn man en ik hebben er bewust voor gekozen om te trouwen terwijl we allebei nog studeerden en we hebben er ook bewust voor gekozen om anticonceptie te gebruiken zo lang we allebei nog studeren. Maar dit is altijd een verstandelijke keuze geweest waar ik soms ook over twijfel. Is het niet egoïstisch dat we eerst willen afstuderen? Aan de andere kant, als ik kinderen zou ontvangen, wil ik die graag een stabiele (ook financieel gezien) omgeving bieden. Maar hoe langer we getrouwd zijn en hoe meer we het in onze omgeving zien gebeuren, des te meer gaat het bij mij kriebelen... Het gaat niet alleen kriebelen, ik heb er soms ook verdriet van, zeker omdat manlief door omstandigheden van buiten studievertraging heeft opgelopen en dat betekent dus ook langer doorgaan met anticonceptie volgens de keuze die we nu gemaakt hebben. Steeds vaker begin ik te twijfelen aan die keuze. Maar aan de andere kant zou ik niet weten hoe ik een fulltime studie en een halve baan (16-20 uur)zou kunnen combineren met een zwangerschap en baby. (als we ooit stoppen met anticonceptie moeten we natuurlijk nog maar afwachten of die zwangerschap er ook komt). Twijfels en vragen dus, voorlopig eerst maar eens mijn best doen om volgend jaar af te studeren :)

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Hoi!

    Wat leuk om zoveel reacties op deze blog te lezen. Veel gezinnen met vier kinderen (of meer zelfs). Wij hadden dat ook wel graag gewild! Helaas is de beslissing voor ons genomen. Na een gelukkig gezonde tweeling (Dank U God) en drie miskramen kreeg ik een tumor. Kinderen zit er nu niet meer in, maar wat zijn we blij met wat we hebben!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Maaike Harmsen2 mei 2012 om 16:07

    Leuke discussie! De vorige paus (JPII) zei ook wel eens iets nuttigs: het gaat niet om de kwantiteit van het gezin , maar om de kwaliteit.
    En dat betekent dat je verantwoord bezig bent met het stoppen krijgen van kinderen, juist als het goed gaat met het gezin.. Het is meestal wel duidelijk voor mensen dat het kinderaantal genoeg is als er problemen ontstaan, maar het is juist zo goed om te stoppen.... als het goed gaat! Dat voelt misschien wel ergens onnatuurlijk/ egoistisch, zeker als er maar korte tijd zit tussen het verlangen naar je eerste zwangerschap en het alweer stoppen met kinderen krijgen..
    Andere dingen die hier nog bij komen; beslis je het kinderaantal samen, of heeft de man het laatste woord?..
    Het medische argument is altijd wel genoemd door (mannelijke...) theologen, maar ik denk niet dat ze precies begrepen wat ze er zelf mee bedoelden... wat dacht je van het argument dat een vrouw anders geen plezierig seksleven meer heeft door de zwaarte van de bevallingen en mogelijke risico's bij de volgende bevallingen? Ik denk dat heel wat echtparen dat een redelijk argument zouden vinden, maar ik zie het nergens genoemd in de literatuur..
    Het zou weer goed zijn als er weer eens een stukje in CV koers/ ND hier over stond dat zinnig was.. lijkt me een prima idee !
    Zomaar wat gedachtenspinsels. Vind het mooie blog trouwens!
    -

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Wat ik een beetje mis in deze discussie: Onze verantwoording ligt (als christenen) niet alleen bij onze 'eigen' kinderen, maar bij al die kinderen die er al zijn op deze wereld die geen zorgzame liefdevolle ouders hebben. Ook in Nederland zijn er dringend gezinnen nodig die hun hart en huis openen voor kinderen in nood. Zoals Psalm 68 het zo mooi zegt: 'God sets the loneley into families'. Wij mogen (of eigenlijk moeten, want wie doet het anders?) Gods handen en voeten zijn. Met zijn hulp kunnen wij het aan! Laten we ons echte leiden door God en Zijn wil?

    Marissa

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. hoi marissa
      in de tekst van mijn weblog heb ik dit toch juist wel genoemd? dat is voor mij juist één van de redenen waarom ik me afvraag of er meer natuurlijke kinderen in ons gezin moeten komen. mooi tekstverwijzing, psalm 68, dankjewel!

      Verwijderen
  20. Hallo allemaal,

    Ik worstel ook heel erg met deze vraag. Wij hebben drie kinderen van bijna 12, bijna 9 en net 6 jaar oud. Mijn man vindt het genoeg maar ik ben er niet uit. Ik heb een heel erg 'nu-of-nooit-gevoel', ik word volgende week 39. Over 10 jaar kunnen we niet meer zeggen 'hadden we het maar gedaan'.Onze oudste lieve meid heeft ADHD, onze middelste hebben we heel wat mee te stellen gehad, maar het gaat nu goed en onze jongste is een heerlijk makkelijk mannetje. We hebben bijna al onze babyspulletjes weggedaan, maar ja, dat vind ik niet echt een argument. Ik zou er wel tegenop zien om nog met 1 kind wat er toch heel erg achteraan komt, alles weer 'opnieuw' te doen. En is het voor het kind wel fijn, je zou als het ware als enig kind opgroeien, de anderen zijn te groot voor jouw belevingswereld. Ik zou heel, heel graag nuttige tips horen! Mijn laatste zwangerschap was best zwaar, en nog jaren daarna raakte ik in paniek als ik alleen maar aan zwanger zijn of bevallen dacht. Dat is nu wel voorbij. Ik heb God er vaak om gebeden, maar we moeten uiteindelijk zelf een keus maken!

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Leuk, deze blog met alle reacties! Ik herken het niet als onderwerp waar een taboe op rust. Ik praat er juist regelmatig met vriendinnen over. Ik zal mijn man eens vragen of hij het er ook met zijn vrienden over heeft :-)

    Wij hebben een heel ander verhaal als het gaat om zwanger worden. Dat gebeurde namelijk niet. Na wat (vrouwonvriendelijke) onderzoeken die niks opleverden, hadden we sterk het gevoel dat de medische route niet onze weg was. Geen geknutsel met zaadjes en eitjes.
    Onze weg was adoptie. We hebben drie meisjes geadopteerd. Dat betekende voor ons drie keer verwachtingsvol uitzien naar het moment waarop je gebeld wordt, tickets boeken, koffers pakken, afreizen, kind ophalen. Spannend, avontuurlijk en intense blijdschap!
    Maar nu is het klaar. Waarom? Omdat het land waar onze kinderen vandaan komen eigenlijk niet meer dan twee kinderen in een gezin plaatst. (In de meeste landen zijn mensen helemaal niet dol op grote gezinnen, dat is een romantische gedachte van mensen in het rijke westen die goede medische zorg, gratis onderwijs, genoeg voedsel en goede huizen tot hun beschikking hebben. Grote gezinnen ontstaan vooral door analfabetisme, gebrek aan kennis over voorbehoedsmiddelen.)
    Maar we vinden zelf drie kinderen ook genoeg. Onze kinderen dragen een verdrietig levensverhaal met zich mee. En daar moeten wij hun mee leren omgaan. Er zit simpelweg een einde aan onze spankracht.

    Verder is kinderen adopteren een intensieve bezigheid. Baby's die geboren worden hechten zich min of meer vanzelf aan een moeder. Mits het een moeder is die goed voor haar kind zorgt. Maar kinderen die geadopteerd worden hebben al negatieve ervaringen opgedaan en hechten zich niet zo gemakkelijk. Dat betekent dat je aan je intuïtie lang niet altijd genoeg hebt.
    De mevrouw uit Duitsland (hierboven ergens) die zes kinderen heeft en er nog eentje bij wil adopteren moet zich nog eens goed achter haar oren krabben. Het lijkt me tamelijk onrealistisch om te verwachten dat dat zevende kind zich goed kan hechten aan moeder (en vader) als er al 8 mensen in een huis rondlopen.

    God heeft ons vrijgesteld om de vader en moeder te worden van drie kinderen die geen vader en moeder meer hadden. Maar als je zelf kinderen gekregen hebt, dan moet je je afvragen of je gezin de komst van een kind van een ander kan hebben. Dat geldt zowel voor adoptie als voor pleegzorg. Het gaat om getraumatiseerde kinderen. Kun je dat kind wel bieden wat het nodig heeft als je zelf al een druk gezin hebt? Denk er niet al te romantisch over, een warm gezin is echt niet altijd voldoende.

    En dan nog de vraag of ik nog zwanger zou willen worden. Nou, eigenlijk niet. In het begin van ons huwelijk baden we veel om kinderen. Maar naar verloop van tijd begon ik te bidden dat het scherpe verdriet zou mogen verdwijnen. Dat mijn verstikkende jaloersheid op anderen, die wel zwanger werden, mocht verdwijnen. En dat gebeurde ook, grotendeels nog voordat onze oudste dochter kwam. Waardoor onze kinderen geen "tweede keus" waren, maar we er helemaal klaar voor waren.
    Al met al voel ik me vrij om er nu voor te kiezen om de mogelijkheid van een zwangerschap (die er theoretisch nog is) uit te sluiten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ha renate.
      wat leuk dat je reageert! bijzonder, ik heb ook aan jou gedacht bij het schrijven van deze blog.
      ik was benieuwd hoe je keuzes maakt als het ontvangen van kinderen anders is verlopen, zoals bij jullie. dan moet je inderdaad net zo goed kiezen. wat fijn dat je alles op een rijtje zet: is voor mij goed om te lezen en vast voor veel meer mensen. dank ook voor je eerlijkheid.
      ik vind het zo bijzonder dat God niet voor één gat te vangen is; dat er zoveel mogelijkheden zijn om te genieten van zijn liefde en die door te geven.

      Verwijderen
  22. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen