maandag 21 april 2014

naar roemenië! [gastblog renate]

renate van der velde schrijft vandaag een gastblog: 


Binnenkort ga ik met man en kinderen naar Roemenië 
om een kindertehuis en een bejaardentehuis te bezoeken. 
Dat doen we niet voor het eerst, 
we zijn al een aantal jaren bestuurslid 
van de stichting SCB
De SCB ondersteunt kindertehuis Aksza 
en bejaardentehuis Siloam financieel en materieel.

We gingen voor het eerst met onze kinderen 
naar Roemenië in 2010. 
Onze meiden waren toen 3, 5 en 7 jaar. 
Ze waren nog nooit in Roemenië geweest, 
maar ze deden alsof het volstrekt vanzelfsprekend was 
om een kindertehuis te bezoeken. 
En misschien is het dat ook wel, 
want ze hebben alle drie in een kindertehuis gewoond 
in Zuid-Afrika, voordat wij hen adopteerden. 
Maar toen waren ze nog zo klein, 
dat zijn ze allang vergeten.
Het was even zoeken voor ze, 
die eerste keer. 
Hoe speel je met kinderen 
die een andere taal spreken? 
Het aftasten duurde niet lang, 
spelen lukt ook zonder woorden wel 
als je nog zo jong bent. 
Die eerste avond zeiden ze zelfs: 
wat gezellig zo'n kindertehuis, 
daar willen wij ook wel wonen!


In 2012 waren we er weer. 
En weer met onze kinderen. 
Het ging een stuk minder gemakkelijk. 
“Mam, die kinderen praten een andere taal.” 
Hoe ouder je wordt, hoe belangrijker de taal.
En, nog erger, 
de kinderen van Aksza spelen niet echt. 
Ze wachten af tot onze meiden met iets beginnen 
en dan doen ze wel mee. 
Of soms ook niet. 
Dat heb je met kindertehuis-kinderen, 
ze missen een veilig gehechte band 
met een vader of moeder of een ander vertrouwd persoon. 
Als adoptieouders weten we er alles van. 
En in Aksza zien we terug 
wat er gebeurt met kinderen als ze geen eigen vader en moeder hebben. 
De kinderen groeien wel, 
maar ze floreren niet. 
Ze worden goed verzorgd 
en de medewerkers proberen dat ook met veel liefde te doen. 
Maar toch.

Altijd is weer de vraag: 
kunnen we niet meer doen? 
Geld geven is hard nodig 
omdat deze kinderen zonder onze giften 
niet eens eten en kleding zouden hebben. 
Geld is ook nodig 
om de medewerkers een (klein) salaris te kunnen betalen. 
Ook zij moeten hun gezinnen onderhouden. 
Maar verder, kunnen we verder nog iets bijdragen 
voor deze kinderen?

Onze bezoekjes aan Roemenië zijn een bemoediging, 
dat merken we wel. 
De kinderen zien een compleet gezin, 
met een vader en moeder en kinderen. 
Dat zien ze niet zo vaak. 
Mijn man ravot met de jongetjes, 
dat vinden ze heerlijk! 
Er zijn maar weinig mannen met wie ze zich kunnen meten. 
We zijn een keer met het hele stel naar een zwembad geweest: 
de kinderen genoten! 
Ook al konden ze niet zwemmen. 
We kunnen praten met de tieners, 
ze spreken goed Engels. 
Ze vertellen ons over het gemis van hun ouders, 
over de problemen op school 
omdat ze in een kindertehuis wonen, 
de onzekere toekomst na hun opleiding. 
En wat doen wij? 
Niet zoveel, 
we luisteren, 
we bidden voor ze, 
we proberen iets bemoedigends te zeggen.


En nu gaan we dus weer naar Roemenië. 
Tussendoor zijn we een paar keer 
zonder onze kinderen geweest, 
maar deze keer gaan ze weer mee. 
Ze hebben er niet veel zin in, 
maar we nemen ze toch mee. 
Omdat ze steeds meer doorkrijgen 
hoeveel de kinderen in Aksza missen. 
En omdat het niet erg is 
als ze af en toe iets meemaken dat niet comfortabel voelt. 
De kinderen in Aksza kunnen weer eens 
een paar dagen een normaal gezin zien en meemaken. 
Misschien zijn we een voorbeeld voor ze 
en denken ze later, als ze zelf een gezin hebben, 
nog eens aan ons terug. 

Zo snijdt het mes hopelijk aan twee kanten.


PS: Wil je meer weten over kindertehuis Aksza en bejaardentehuis Siloam? Informatie is te vinden op www.scbkampen.nl Natuurlijk ben je van harte uitgenodigd om ook een gift te geven! Dit is het bankrekeningnummer: NL98RABO0331257947


Geen opmerkingen:

Een reactie posten