zondagse overpeinzingen en Laura

Ik ben op dit moment 'Het kleine Huis in het grote Bos' aan het voorlezen aan mijn dochter van bijna 5. We vinden het allebei fantastisch! Wellicht ken je alleen de televisie-serie; ik zou zeggen: gooi onmiddellijk de serie aan de kant en begin met de boeken! Laura Ingalls Wilder heeft deze boeken geschreven over haar eigen jeugd als dochter van pioniers om de verhalen van de ontginners en hun leefwijze door te vertellen. Het is dus een waargebeurde vertelling van een klein meisje; in een bos, op de prairie, in een lange winter, aan de rivier - tot aan de volwassenheid.

Voor vandaag een passend citaat voor op de zondag ;-)

Op zondag mochten Mary en Laura niet hollen, niet schreeuwen en geen lawaai maken als ze speelden. Mary mocht niet aan haar lappendeken naaien, en Laura mochten niet verder breien aan de wantjes die ze voor kleine Carrie maakte. Ze mochten wel braaf naar hun papieren poppen kijken, maar ze mochten er niets nieuws voor maken. Ze mochten niet aan de poppenkleren naaien, zelfs niet alleen maar spelden.

Ze moesten stil zitten luisteren terwijl ma uit de bijbel voorlas, of verhalen over leeuwen, tijgers en ijsberen uit 'De wonderen van de dierenwereld', het grote boek van pa. Ze mochten naar de plaatjes kijken, of hun lappenpoppen vasthouden en met ze praten. Maar iets anders mochten ze niet doen.

Voor Christi is dit volledig vreemd; ze luistert er met grote ogen naar. En ik eigenlijk ook wel een beetje. Hoe anders ziet onze zondag eruit?

Hoewel ik één ding herken: ik hoop elke zondag weer dat mijn zoon van 2 zonder rennen en schreeuwen zijn uur in de crèche doorbrengt om niet zijn kreten in de kerkzaal te horen... ;-)

Wij leven toch wel in een tijd waarin alles voor kinderen erg wordt aangepast en waarin we dat in de kerk ook doen. Daar ben ik blij om.

Vandaag draaide ik voor 't eerst mee als 'juf' in de kinderclub tijdens de preek, 't Doke (duifje in het Frysk). Mooi om mee te maken hoe de kids in kleine club een verhaal horen en er een werkje van mogen maken. En daarna in de hele kerk op het podium mogen staan en ervan mogen vertellen. We nemen ons voorbeeld aan Jezus die de kinderen zegende op een moment dat de volwassenen dat niet belangrijk vonden. Wij willen niet dat onze kerkdiensten alleen diensten van volwassenen zijn, terwijl Jezus toch zegt dat we allemaal moeten geloven als een kind.

Maar we willen ook niet een wereld apart creëren voor de kinderen, zodat ze nooit de overstap naar een kerkdienst zullen maken. De verhalen die ik hoor van kerken die zondagsschool voor kinderen van de hele basisschool leeftijd hoor, zijn eigenlijk altijd: "als ze 12 zijn, nemen ze afscheid van de zondagsschool en maken ze de overstap naar de kerkdienst niet echt. We zijn blij als ze met tienerdiensten komen... "

Natuurlijk schrijf ik dit niet om deze gemeenten te veroordelen. Ik vind het zelf veel te moeilijk om keuzes te maken hoe we het evangelie in deze cultuur voor kinderen & jongeren van deze tijd dichtbij kunnen brengen! Ook wij kennen de pijn en de moeite van tieners die niet meer komen...

Maar ik vraag me wel af wanneer je moet aanpassen en wanneer niet.

Ik neem Christi ook weleens 's middags mee naar een leerdienst; gewoon waar ze een uur stil moet zitten zonder dat ze er nou veel van begrijpt. Ik vind het belangrijk dat ze ingroeit in de gewoonte om zondags naar de kerk te gaan, niet alleen als het leuk / begrijpelijk / ervaarbaar is voor haarzelf. Dat is het voor mij als volwassene immers ook niet altijd...

Het lezen van 'Het kleine Huis in het grote Bos' zet me dus wel aan het denken.

Zijn we vooruit gegaan nu we zoveel aandacht besteden aan onze kinderen?

Of is het ook wel belangrijk om ze te leren participeren als ze het niet snappen / leuk vinden?

Een tijdje geleden las ik over de 'Twins Harris' die een blog hebben en recentelijk ook een boek hebben geschreven: 'Do Hard Thing'. Zij vinden dat de huidige cultuur adolescenten veel te veel oplegt om een aantal jaren niets te doen, te genieten van het leven, zonder iets zinvols te doen en iets toe te voegen aan de maatschappij. Ik heb een interview met ze beluisterd en ook dat zette me aan het denken.

In hoeverre verwennen we jongeren? En voor mij: in hoeverre begint dat al met allerlei dingen aan kleine kinderen aanpassen?

Wat te denken van de uitgestelde volwassenheid; is dat positief?

En... als we alles proberen aan te passen en uit te leggen voor onze kinderen; leren ze dan het leven zoals het is? Leren ze dan dat ze soms dingen gewoon moeten accepteren; dat ze met liefde en idealen het leven tegemoet kunnen treden?

Of leren ze vooral eruit te pikken wat ze prettig vinden?

Het zijn gewoon maar wat gedachten die ik zo het web opgooi...

Ik weet het; ze klinken nogal enorm...

Misschien herken je ze, misschien wel helemaal niet.

Ik denk dat jullie hier allemaal je eigen keuzes in maken. Ik ben natuurlijk benieuwd naar andere bespiegelingen hierover...