deze week stond er een zeer lezenswaardig artikel in de
visie, van de hand van mirjam van der vegt (misschien ken je haar van haar boek
schaduwvlucht). zij merkte elke keer hoe negatief er over kinderen gesproken wordt, ook en juist door de ouders zelf!
ik merk dat ook... bij anderen en soms ook bij mezelf.
wat dat betreft denk ik weleens dat we eigenlijk een kindonvriendelijke en misschien zelfs kindvijandige cultuur hebben. hoe makkelijk is het niet om je kind(eren) vooral als belemmering te zien. een belemmering voor al je plannen, voor jezelf.
mirjam van der vegt schrijft dat dat totaal anders is als de bijbel over kinderen schrijft. in de bijbel worden kinderen omschreven als een zegen voor de ouders!
kinderen zijn geen belemmering of belasting van een zegen van God zelf!
natuurlijk zeggen we dat op onze geboortekaartjes ;) maar zeggen we het ook op het schoolplein, in de supermarkt, aan de telefoon, als we onze week plannen? of is het schoolplein toc

h vooral de plek om te klagen over kinderen (waar ze zelf bij zijn...)? is de supermarkt vooral de plaats om met onze ogen te rollen als we naar onze kinderen kijken?
ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn kinderen echt meer als zegen ben gaan beschouwen sinds en wanneer ik meer tijd voor ze neem! van al mijn (carriere)plannen en jachtigheid wordt mijn karakter niet echt gevormd, moet ik bekennen. maar in de rust die ik met mijn kinderen neem, de activiteiten die ik met hen onderneem, de aandacht die ik voor hen moet scheppen in mijn leven... ik geloof dat dat zeer karaktervormend voor mij is!
hoeveel geduld, liefde, aandacht, zelfbeheersing etc. heb ik daar wel niet van geleerd... en leer ik nog elke dag!
mirjam van der vegt vertelt dat ze haar kinderen soms gekscherend haar 'moderne kloosterklokken' noemt. ze zegt daarover: kinderen dwingen je te leven in een ritme. als zij je aandacht ndoig hebben, moet je al het andere loslaten, net zoals monniken al hun bezigheden staken als zij de kloosterklok voor het avondgebed horen luiden. je kunt ervan balen en erover klagen dat ze je eigen gecreërde rust verstoren, maar je kunt het ook als zegen zien. ze brengen je bij het hier en nu, waarin je mag zoren en mag genieten van hen die jdoor God gegeven zijn, als gedragen ze zich soms anders dan je had gehoopt.
tenslotte nog het "vijfpuntenplan stop het chagrijn" uit het artikel:
- spreek positief over je kind
- deel je frustraties met een beperkt aantal personen
- als je je frustratie deelt, geef dan niet het kind in alles de schuld. frustreert een situatie je misschien?
- ga op zoek naar de zegen die jouw kind je geeft
- maak een prioriteitenlijst en zorg dat je kinderen niet ergens onderaan bungelen
ik ben benieuwd naar jullie reacties. is het herkenbaar of helemaal niet?
ben je het er ook mee eens, het punt van karaktervorming en zegen of kijk jij daar anders naar?