donderdag 27 juni 2013

Bommen (Friesch Dagblad)

onderstaande tekst is donderdag 27 juni
gepubliceerd in het Friesch Dagblad 
de foto's zijn gemaakt 
door Jonneke Oskam


Elke keer onderbreekt ze me. 
“Ik ken nog iemand. 
De neef van mijn buurman. 
De bommen hebben zijn arm ook afgehakt.” 

Ze maakt het duidelijk met haar handen, 
wil niet wachten tot de tolk het voor me vertaalt. 

“Er is nog iemand. 
Zijn been is vermorzeld door de bommen.” 

Een keer of drie breekt ze in een gesprek in 
om van nóg iemand te vertellen 
wiens lijf en leven vernietigd is 
door de telkens terugkerende bomaanvallen. 

Haar stad is verwoest, 
ze is gevlucht. 
Ze durft niet op de foto: 
“Mijn broer woont nog in Syrië. 
Als hij ook veilig in Jordanië is, 
dan wil ik wel op de foto.” 
Zelfs van de achterkant mag ik niet een foto maken.

Windows of Hope

We zijn bij de workshop “Windows of Hope”. 
Het is een workshop die gericht is 
op het verwerken van trauma’s 
voor Syrische vrouwen die naar Jordanië gevlucht zijn. 

In dat land worden veel vluchtelingen uit Syrië opgevangen; 
momenteel is zo’n 6% van de mensen die in Jordanië leven, 
uit Syrië gevlucht. 

Dat zijn meestal moslims; 
in die paar dagen zijn we slechts één christelijk gezin tegengekomen. 

Hulporganisatie ZOA helpt deze vluchtelingen. 
Dat doet ze via een Jordaanse organisatie: Arab Woman Today.

Tijdens de workshop: de ongesluierde vrouwen zijn van AWT

Met een groep Nederlandse vrouwen zijn we in Jordanië 
om mee te maken hoe het leven van deze vluchtelingenvrouwen is. 
ZOA wil graag verbondenheid tot stand brengen 
tussen Nederlandse en Syrische vrouwen. 

En natuurlijk voel ik me verbonden met deze moeder. 
Ze durft dan wel niet op de foto, 
maar we raken elkaar aan 
en als we afscheid nemen, omhelzen we elkaar. 

Zij is ook ‘gewoon’ een moeder 
die verlangt naar veiligheid, 
vooral voor haar zoon natuurlijk. 

Ze is weduwe en woont bij haar broer.
Hier is ze veilig. 
In Syrië was ze dat niet. 
Er waren de bombardementen; 
die hun hele stad hebben verwoest. 
Maar ook de soldaten van het regeringsleger, 
die soms represailles uitvoerden. 

Alle jongemannen tegen een boom – 
en vervolgens werden ze in koele bloede neergeschoten. 
Die nacht moest de  moeder van twee jongemannen 
op de lichamen van haar zoons slapen 
om ze tegen de honden te beschermen. 

Er zijn de kinderen die soms geronseld worden, 
of op klaarlichte dag ontvoerd. 


Eigenlijk is het niet te bevatten. 
Misschien dat ze het daarom blijft herhalen: 
“Ik ken nog iemand. 
Zijn arm én zijn been raakt hij kwijt door de bommen”.

Voor mij is het ook niet te bevatten. 
Wat moet ik zeggen? 

Gelukkig zijn daar de Jordaanse vrouwen van AWT. 
Hun doelstelling is ‘hope for the hopeless en voice for the voiceless’. 


In de Arabische wereld, 
waar vrouwen zo weinig waardigheid en hoop aangeleerd krijgen, 
geven deze christelijke vrouwen hoop door. 

“Als niemand je vertelt dat hij van je houdt, 
hef je hoofd op. 
God heeft je gemaakt 
en Hij houdt van je”. 

Zulke liefdevolle woorden hebben deze vrouwen nog niet vaak gehoord. 
Je ziet dat het ze raakt. 


Daarna wordt er getekend: een zgn. ‘life line’. 
De vrouwen tekenen de mooie momenten uit hun leven, 
maar ook de moeilijke. 

Deema van AWT bemoedigt de vrouwen: 
“Zie je dat er ook pijlen omhoog staan? 
Dat er ook mooie momenten zijn geweest in je leven? 
Het kan zo voelen alsof je hele leven naar is, maar dat is niet zo! 
Er is hoop!” 


Ik bewonder deze hulpverleners. 
Als Nederlandse vrouw voel ik me met de mond vol tanden staan. 
Wat heb ik nou aan narigheid meegemaakt? 
Wat zou ik kunnen zeggen? 

Deze Arabische christenvrouwen weten wat ze zeggen. 
Zij zijn zelf christen in een samenleving waar het hen niet gemakkelijk wordt gemaakt. 
Ze geven geen goedkope troost. 
Wat geweldig dat ZOA juist hen heeft uitgekozen om de hulp uit te voeren!


Terug op de hotelkamer blader ik door mijn bijbel. 
Ik kom uit bij psalm 3, 
een gebed dat David schreef toen hij zelf op de vlucht was. 

U, HEER, bent een schild om mij heen,

u bent mijn eer, 
u houdt mij staande

God is een schild – 
voor vrouwen die kwetsbaar zijn, weggebombardeerd, weggevlucht. 
God geeft hen eer – 
in een cultuur die hen zo weinig waardigheid meegeeft, 
in een situatie waar zoveel vrouwen onteerd zijn. 
God houdt hen staande – 
als ze neerslachtig zijn en de hoop bijna verloren hebben. 


je kunt op de website van ZOA meer lezen 
over de hulp die zij in jordanië bieden
wil je misschien ook overwegen hen te steunen? 
via de site kun je doneren

je kunt er ook linkjes naar de verhalen van de andere vrouwen vinden. 
bid je mee voor de syrische vrouwen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten