het schrikbeeld van de huur

onderstaande tekst is zaterdag 22 juni

gepubliceerd in het Nederlands Dagblad 

de foto's zijn niet allemaal scherp 

(door mijzelf gemaakt ;-)

maar hebben wel betrekking 

op de gezinnen waarover het gaat

Um-Boaz ben ik. 

Dat mijn oudste kind een dochter is 

telt blijkbaar niet mee.

 Ik ben de moeder van mijn oudste zoon. 

Um-Amir is zij. 

Ze moet lachen als ik vertel 

dat ik ‘maar’ één zoon en twee dochters heb. 

Hier zijn het allemaal grote gezinnen. 

Um-Amir heeft acht kinderen. 

Niet allemaal zijn ze bij haar, 

een paar zijn in Syrië achtergebleven. 

Haar man en schoonmoeder zijn er wel. 

Met negen personen wonen ze 

in een tweekamer appartementje. 

Haar man heeft geen werk 

en ze hebben al een paar keer geld moeten lenen 

om de huur te betalen. 

Als de toekomst ter sprake komt, huilt ze. 

Telkens weer veegt ze met haar hoofddoek 

haar tranen af. 

Ruba van Arab WomanToday 

(de lokale partner van hulporganisatie ZOA) 

komt bij Um-Amir zitten en slaat een arm om haar heen. 

AWT bezoekt de gezinnen in deze flats 

om noodhulp te kunnen verlenen. 

Dat gaat volgens strenge criteria: 

het gezin moet niet al voedselcoupons van de UNHCR ontvangen 

en korter dan zes maanden in Jordanië verblijven. 

Op deze manier hoopt AWT de gezinnen te bereiken 

die het meest hulpbehoevend zijn. 

Het gezin van Um-Amir is hier al acht maanden 

en krijgt al hulp. 

AWT heeft wel schoenendozen voor de kinderen meegenomen, 

van Samaritan’s Purse. 

De twee meisjes op de matrassen 

krijgen elk een doos. 

Kerstdozen zijn het. 

We moeten samen lachen 

om de grappige pinguïn die erop staat.

Ook het volgende gezin is groot: zes kinderen. 

Ze hebben in het kamp Za’atri gezeten. 

“Het was zes dagen, 

maar het voelde als zes jaar. 

Het was er onveilig 

voor onze tienerdochters, Deema en Deena. 

De toiletten waren veel te ver weg.” 

Nu wonen ze in dit flatgebouw. 

Het grootste probleem lijkt de huur. 

Vader heeft in Damascus gevangen gezeten. 

Hij is zo mishandeld dat zijn rug blijvend is beschadigd. 

Vorig maand, toen ze hier net waren, kwam de huisbaas al langs 

en begon hun meubels uit het huis te gooien. 

Ze leenden geld, maar vrezen het moment 

dat hij deze maand zal komen. 

Misschien slapen ze vanaf dat moment wel in het park. 

Het is wrang. 

Hun huis in Damascus is onbeschadigd. 

Ze laten er andere vluchtelingen wonen, 

die hoeven van hen geen huur te betalen.

Vader vindt het verschrikkelijk om zo te leven, 

zonder doel. 

“Elke avond ga ik naar het dak om te huilen.” 

Deema en Deena luisteren zwijgend 

naar alle zorgen en traumatische herinneringen 

die hun ouders aan de mensen van AWT vertellen. 

Ze gaan niet naar school. 

Er is onderwijs dat open staat voor de Syrische kinderen, 

maar de kinderen stromen niet (gemakkelijk) in. 

Deema en Deena zitten de hele dag in de flat, 

met de deur op slot 

en de televisie aan. 

Het is hartverscheurend om deze kinderen te zien, 

de lege blik in hun ogen 

en de doelloosheid in hun bewegingen. 

En dan te bedenken 

welke verhalen en herinneringen 

in hun hoofd leven. 

Hoe kunnen deze kinderen verder leven? 

Ruba geeft aan dat AWT nadenkt 

over het organiseren van activiteiten voor kinderen.

Ook Deema, Deena en hun broers en zussen krijgen een schoenendoos. 

Ze verdwijnen naar de andere kamer en gaan spelen. 

Ik vraag hun ouders welke lichtpuntjes ze nog zien. 

Verrassend genoeg is de vader positief: 

“Toen ik in de gevangenis werd gemarteld, 

leerde ik geduld. 

Ik dacht eraan dat ik mijn kinderen en familie weer zou zien.” 

Zijn vrouw blijkt geen hoop meer te hebben. 

Alleen het schrikbeeld van de huur 

die betaald moet worden. 

Het lijkt erop dat dit tweede gezin door AWT geholpen kan worden. 

Die hulp bestaat uit voedselpakketten, 

maar ook dekens, kussens, pannen en andere huisraad. 

Er lijkt geen oplossing te zijn voor het betalen van de huur.

We lopen terug naar de auto, 

langs de hopen stinkende vuilnis. 

Deze avond is Ruba (AWT) moe. 

Van ons natuurlijk, 

ze neemt ons de hele dag op sleeptouw. 

Maar ook van het werk, 

al die verhalen 

en alle nood 

waarvoor geen oplossing lijkt te zijn. 

We bidden voor haar: 

“Heer, geef deze prachtige, sterke vrouwen 

en al onze Arabische zusters 

de vrede van Christus.”

je kunt op de website van ZOA meer lezen 

over de hulp die zij in jordanië bieden

wil je misschien ook overwegen hen te steunen? 

via de site kun je doneren

je kunt er ook linkjes naar de verhalen van de andere vrouwen vinden. 

bid je mee voor de syrische vrouwen?